ผมจับคนตัวเล็กให้กลับขึ้นมาบนเตียง
ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองออกอย่างง่ายดาย
ไล่จูบตั้งแต่หน้าผากลงมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะเริ่มลากลิ้นของตนลงมาตามซอกคอขาวต่อเนื่องมาถึงไหปลาร้า
จีนานหยุดดิ้นแล้ว
ดูเหมือนเขาเองก็เริ่มจะต้องการมันเหมือนกัน ผมเลื่อนริมฝีปากลงมาที่ยอดอกสีหวาน
ตวัดแรงๆจนอีกฝ่ายตัวสั่น
ขบเม้มหนักเบาเป็นจังหวะเพื่อเพิ่มอารมณ์พิศวาสซึ่งกำลังลุกโชน
สองมือไม่วายลูบไล้หน้าท้องเนียนจรดไปถึงสีข้าง
“อ่า...เน่...” เสียงครางกระเส่าดังขึ้นยามผมลากลิ้นวนรอบสะดือ
อวัยวะกลางลำตัวแข็งขืนเต็มที่ ที่ส่วนปลายเริ่มชื้นแฉะจนทำให้เจ้าตัวรู้สึกอึดอัดขึ้นมาแล้วเหมือนกัน
แต่ผมก็ยังไม่หยุดการเล้าโลมของตัวเองง่ายๆ
ผมยกขาเรียวขึ้นจากนั้นคว้าหมอนใบมารองบั้นท้ายของอีกฝ่ายไว้ พร้อมกับชโลมเจลเย็นๆที่แอบซื้อมาจากร้านขายยาด้านล่างจนชุ่มปากช่องทาง
การกระทำนั้นส่งผลให้คนตัวเล็กสะดุ้งโหยง สองขาหุบเข้าหากันโดยอัติโนมัติแต่ก็ยังถูกแยกออกแทบจะทันที
มือหนาหมุนวนหน้าช่องทางด้านหลัง
ลากผ่านร่องขึ้นมาจนถึงส่วนโคนอวัยวะสำคัญ คลึงเบาๆเพื่อเพิ่มความซาบซ่าน ก่อนจะค่อยๆบรรจงสอดนิ้วแรกเข้าไปอย่างระมัดระวัง
“อื้อออ...” จินฮวานร้องเสียงหลงทันทีที่ถูกรุกล้ำ ร่างบางแทบจะงอเข้าหากันยามมีสิ่งแปลกปลอมเข้าสู่ร่างกาย
ผมไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น นอกจากจูบปากอีกฝ่ายเบาๆเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากความเจ็บปวดนั้น
ค่อยๆเริ่มชักมือเข้าออกเป็นจังหวะด้วยความยากลำบากเพราะร่างกายจีนานตอดรัดแน่นมากจริงๆ
ทำแบบนั้นอยู่สักพักแล้วจึงเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกทีละนิ้ว
“ฮื้อออ...เน่..เจ็บจริงๆนะ”
“อย่าเกร็งสิครับ”
ผมรู้ว่าครั้งแรกมันยากแค่ไหน
ไม่ใช่ว่าเคยมาก่อนหรือโชกโชนประสบการณ์แต่เพราะผมเป็นหมอ
ดังนั้นผมจึงพยายามเล้าโลมให้ได้มากที่สุดก่อนจะสอดใส่จริงๆ
ทว่าน้ำตาที่เปรอะเปื้อนบนใบหน้าหวานตอนนี้ทำให้ผมรู้สึกผิดจนแทบขาดใจ
“อยากให้ผมหยะ...”
“มะ..ไม่...อ๊ะ...”
เสียงหวานแทรกขึ้นมาโดยไม่รอฟังผมให้จบ พึมพำไม่เป็นภาษา
อาจเพราะตอนนี้ร่างกายเริ่มปรับตัวได้แล้ว ผมดึงนิ้วออกมาช้าๆ เลื่อนหมอนที่นำมารองไว้ตอนแรกขึ้นอีกให้อยู่ตรงบริเวณเชิงกราน
ก่อนจะค่อยๆแทนที่ด้วยแกนกายของตนเองแบบไม่รีบร้อน ค่อยๆทีละนิดจนมิด
ค้างอยู่นิ่งๆสักพักจากนั้นจึงเริ่มขยับสะโพก โน้มตัวลงไปจูบหน้าผากคนตัวเล็ก
สอดมือเข้าไปในกลุ่มผมนุ่มพลางลูบเบาๆเพื่อลดอาการเกร็งของเขาในตอนนี้
คางเรียวเชิดขึ้นตามจังหวะการกระแทก
ริมฝีปากอ้าออกกว้างคล้ายกับว่าอากาศที่ได้รับผ่านทางจมูกไม่เพียงพออีกต่อไป
ปลายเท้าเหยียดจิกเข้ากับฟูกนิ่มเช่นเดียวกับมือที่จิกลงบนแผ่นหลังกว้างจนเกิดรอยสีขาวตามแรงกด
“อา...”
ผมเองก็ครางเบาๆในลำคอบ้างเพราะเก็บไว้ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
ความรู้สึกตอนนี้เหมือนจะแหลกสลายก็ไม่เชิง
อวัยวะส่วนนั้นเต้นตุบๆจากทั้งแรงบีบรัดและจากความเสียวซ่าน
ด้วยเหตุนั้นผมจึงเร่งความขึ้นเร็วจนเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น เรียวขาสั่นไหวไปตามจังหวะ
จีนานยันตัวเองขึ้นให้ลอยขึ้นจากเตียงเล็กน้อยขึ้น
มือบางสัมผัสอวัยวะกลางลำตัวของตนแล้วรูดขึ้นรดลงบ้าง
เสียงครางของเราทั้งสองคนสอดประสานกันพร้อมกับความเร็วที่มากขึ้นเรื่อยๆ
จังหวะการหายใจเปลี่ยนไปจนรู้สึกเหนื่อย
มวลความปวดหนึบครั้งสุดท้ายแล่นเข้ามาในช่องท้องก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกผ่อนคลาย
เด็กดื้อจีนานกลายเป็นเด็กดีซะแล้วล่ะครับ
แต่ไม่ว่าจะเป็นเด็กดื้อหรือเด็กดี เด็กน้อยจีนานก็เป็นคนเดียวที่ผมอยากจะให้อยู่ข้างกาย
แค่คนเดียว
ตลอดไป...
